बिस्कुट चोर

छुच्ची बजैको पारा देखेर नातिहरुले कुरा गर्दै रैछन, आज छुच्ची बजैले बिस्कुट देला जस्तो छैन। के गर्ने? जहिले पनि नातिहरुले बिहानै बिहानै बिस्कुट मागेर हैरान पारेपछि, बजैले चुपचाप बिस्कुटलाई डालोमा लुकाइन्। तर नेप्रेका नातिहरूले ठ्याक्कै त्यो बिस्कुटको ठेगाना पत्ता लगाइ हाले। साना भए पनि चुल्बुले र चालु नातिहरू थिए! सबैभन्दा सानो नाति त झन लिंडे पाराको थियो, उसले झन् हिम्मत गरेर ढीपी गर्‍यो। बजै पनि के कम !, "रोएको बेला त दिंदै दिन्न, दिएं भने फेरि-फेरि रोएर माग्न आउलान, त्यसैले नदिऊँ बरू रुन दिम।"

तर, नातिहरुले पनि कम्मर कसेर बिस्कुट त नखाई नछाड्ने ढीपी कसे। अनि भित्रभित्रै योजना बुन्दै थिए। "बुढी सुत्ने बित्तिकै यो बिस्कुट खाम्ला," उनीहरुले सल्लाह गरेछन्। दिन ढल्कियो खाजा समय भयो, र पनि बजैले बिस्कुट दिने सुर सार देखेनन। रात परे पछि खाना खाइ सक्ने बित्तिकै बजै झपक्क निदाइन्। यही मौका हो भन्दै, नातिहरुले बजै सुतिसकेको कुरा पक्का हो कि होइन भनेर चेक जांच गरेपछि बल्ल, एकजना ढोकामा पालो बसेर आर्कोले डालोको बिस्कुट सबै निकालेर राती नै सखाप हुने गरी खाइदिएछ। उनीहरु लडाइँमा जितेको जस्तो हर्षित देखियो। 

भोलिपल्ट बिहान उठेर बजैले सोचेछ हिजो नातिहरु धेरै रोयो, आज त बिस्कुट दिनै पर्ला भनेर डालो खोलेर हेर्दा त बिस्कुटहरु सबै नै गायब! बजै छक्क परिन्। "यो कस्तो जादु भयो?" उनी आश्चर्यमा परिन्। तर नातिहरु भने हिजो राती खाएको बिस्कुटको खोलहरु लुकाएर फाल्न जान नभ्याएकोले तनावमा थियो। तर पनि आफ्नो काम फत्ते पारेकोले मनमनै मुस्काइरहेको थियो। 

अनि बजैले भन्नुभयो। हिजो मैले डालोमा बिस्कुट राखेको थिएं। रातभरिमा मुसाले सबै बिस्कुट खाएछ, र बोक्रा सुद्दै खाएछ, भन्द इ गर्दा एकजना नातिको खल्तिबाट एउटा बोक्रा ख्वाराक्क खसेछ। धन्न आर्को नातिले ट्याप्प टिपेर लुकाउन भ्याएछ। बजैले देखे पनि नदेखे जस्तो गरिन। अनि मनमनै भनिन्, बिचराहरुलाई मैले नै चोर भनेझै भएछ। हिंजो नै दिएको भए, सायद यिनीहरू चोर बन्ने थिएनन् । अस्तु।