अल्छिलाई बल्छि

खोइ केही काम गरौँ भन्छु, भोलि गरे पनि हुन्छ जस्तो लाग्छ, आज चैं त पक्का सुरु गर्छु भन्छु, फेरि बादल लागेछ, हिजो सुरु गर्न खोजेको, टन्टलापुर घाम लागेर मुड अफ, आज बादल, फेरि भोलि पानी पर्ने होला।

हत्तेरीका! कैले होला फ्रेस हुने! केही गर्न खोज्यो, कैले लकडाउन, कैले सट्डाउन, कैले कर्फ्यु, कैले के? कैले के? कति झ्याउ लागि सक्यो, तर काम चैं सुरु नै गर्न सकिएको छैन। के गर्ने होला?

फ्रेस भएको मुडमा सुरु गर्छु भन्छु, कैले फोन आएर डिस्टर्ब, कैले टाउको दुख्ने, कैले पेट दुख्ने, ह्या...! के हो? के हो? 

यस्सो अल्छि नगरम भनेर यो क्वारेन्टिनमा एउटा काम गरुम भनेको, यस्तो अल्छि लाग्छ? दिमाग खराब! मलाई मात्रै हुन्छ कि तंलाई पनि हुन्छ पासा? भनेर सोधेर ल्यायो त पासाले। 

मैले पनि भन्दिएँ, अल्छिलाई बल्छि भनेको यहि हो पासा! बरु माछा मार्न गए अहिले सम्म कति वटा माछा परि सक्थ्यो होला। अस्तु!

लौका

आज लौकाले सान दिएर भन्यो, "देखिस, ह्या ! यो लौका पनि के खाने? भनेर भन्थिस नि! मनुवा! अहिले मेरो भाउ कति पुग्यो? था पाइस?"

मनुवा: त्वाँ परेर, लौका तिर हेर्दै, मनमनै हांसेर भन्यो, "हुंदा हुंदा, अब लौकाले पनि हेप्ने दिन देख्नु पर्‍यो। तेस्काबाजे!" 

यो कोरोनाले गर्नु गर्‍यो, महंगो नि कति हो? पैसा त कागज पो भएछ। यो सरकार, के सरकार भन्ने! यो दुई तिहाईले नेपाली पैसालाई कागज सरह भनाइ सकेछ। कता हो अनुगमन? कता हो नियन्त्रण? जथाभावी बजारभाउ भैसकेको छ। सरकारको दिमागमा कोरोनाले सिथिल बनाएछ कि क्या हो? पैसा आउने बाटोमा कोरोना लागेको छ। खर्च गर्ने बाटो खुला चौर जस्तो मात्रै होइन बाढी पैर्‍होको खोलो जस्तो भैसक्यो। खर्चको खर्च।

जे पनि प्रधानमन्त्रीले नै भन्नु पर्ने? हाम्ले भनेको कुरा नसुन्ने? 

यो लौकाको भाउ पनि प्रधानमन्त्रीले नै तय गर्नु पर्ने? अस्तु!