हकार्ने बजै

एउटा गाउँमा सबैले चिनेको बजै थिइन्। उमेरले ७० कटिसकेकी ती बजैको एउटा मात्र विशेषता थियो- झर्किएर कुरा गर्नु! गाउँका केटाकेटीलाई देख्नासाथ, "यता आइजे त, त्यो लठ्ठी यता राख त। त्यो सामान रामरी बोक, तिम्रा आमा बाले केही सिकाएन? हँ?" भन्दिहाल्थिन। केटाकेटीहरुले खेल्दै गर्दा झट्ट केही गल्ती गरे भने, "धत! त्यसरी पनि खेल्ने हो? हाम्रा पालाँ त यसरी खेल्थिम!" भनेर हकारेर उपदेश दिईहाल्थिन।

एकदिन, गाउँका नानीहरु सल्लाह गरेर भेला भए। उनीहरुलाई बजैको हकार्ने बानी पटक्कै मन परिरहेको थिएन। "ए लठेब्रो! यो फोहोर कस्ले फ्यांकेको? तंलाई अहिले!" भनेर गाउँमा यतिकै हिंडेका फोहोर फाल्दै नफालेकालाई पनि दोष दिएर हकारिहाल्थिन। आज गाउँको बाटोमा फोहोर कसैले त्यही बजैको आंगनमा फालेर हिँडेछ। "यत्ति पनि नबुझ्ने? कस्तो केटो रैछ!" बजैले बाटोमा हिंडिरहेका बटुवा नानीलाई आज पनि हकारिन्। तर यसपटक नानीहरुले निर्णय गरे—अब त हामी पनि केही भन्नै पर्छ।

त्यसपछि नानीहरु बजैको घरतिर लागे। एउटी नानीले बडो आदरका साथ भनिन्, "बजै, हामीले तपाईँको कुरा सुनेका छौँ। अब हामीले पनि केही कुरा गर्न पर्छ। हामीलाई हकारेर हैन, राम्रोसँग सिकाएर भन्नुस् न, हामी पक्कै सुन्छौँ र मान्छौँ।"

बजै केही बेर चुप रहिन्। नानीहरुको कुरामा एकदम सहि थियो। बल्ल बजैले महसुस गरिन् कि हकारेर भन्दा माया गरेर सिकाउँदा नानीहरु चाँडै सिक्छन्। त्यस दिनदेखि बजैले हकार्न छोडेर सल्लाह दिने र माया गर्ने बानी बसालिन्।

गाउँका नानीहरु अब बजैलाई भेट्न डराउँदैनथे, बरु उनका सल्लाह सुन्न आउँथे। बजै र नानीहरुबीचको सम्बन्ध अझै राम्रो भयो, अनि गाउँमा सबै खुसी भए। अस्तु।