हो नि त! अब हेर, म आफैमा भुल्ने मान्छे परें। अनि अरुले के गर्यो? कसो गर्यो? कति कमायो? कति गुमायो? कति मस्ति गर्यो? कति मोज गर्यो? कस्को श्रीमती संग कस्को चक्कर चल्यो? कस्को श्रीमान संग कस्को के भयो? कति शेयर उथल पुथल भयो? सुनको भाउ कता पुग्यो? डलरको भाउ कता पुग्यो? उसले कति वटा घर बनायो? कति कुम्ल्यायो? उसको दोश्रो श्रीमती कुन बिल्डिङमा राखेको छ? उसले कति महंगो ब्याजमा पैसा लिन्छ अनि कति पैसा खाएर भाग्छ? उसले कुन मन्त्रीको चाकडी गरेर कुन काम फुत्कायो? कुन चैं ठेकेदार संग सांठगांठ गरेर त्यो नयाँ गाडी किन्यो? कस्लाई मुद्दा हालेर कति दुःख दियो?
यस्ता वाहियात कुरा मलाई मन पनि पर्दैन, वास्ता पनि छैन। बिहान बेलुकी दुई छाक टरेको छ। घुमघाम भएकै छ। बस जिन्दगी चलिरा छ। एक सफरमा हिंडेको मान्छे जस्तै हिंडेको छु। गन्तव्य तिर लम्केरै गएको छु। तिम्रो जस्तो ठूलो कारोबार पनि छैन, टेन्सन पनि छैन, राती सुत्ने बेलामा निन्द्रा लाग्दैन भनेर स्लीपिङ ट्याब्लेट खानु परेको छैन, प्रेसर बड्यो भनेर अस्पताल गैराख्नु पर्दैन, मुटु हल्लिएको छैन, मृगौलाले काम गरेकै छ, फोक्सोले काम दिएकै छ, पेटले खाना मागेको बेलामा भोक मेटाएकै छु। इन्सुलिन बोकेर हिंड्नु परेको छैन। बस, यस्तै छ घुमन्ते जिन्दगी। अस्तु!
No comments:
Post a Comment