अटेरी

ह्या! कस्तो अटेरी रेछ। जति भने नि नहुने, जति सम्झाए नि नबुझ्ने, भनेको पनि सुनेको हो कि नसुनेको? कक्षामा बस्दा नि मोबाइल खेलेर बस्ने, मेसेज मै रमाउने। यस्ता अटेरी पनि मान्छे हुंदा रहेछन्।वाक्क लागि सक्यो। मास्टर साब मुर्मुरिंदै हेडमास्टरलाई गुनासो गर्दै रहेछ।

के गर्ने? मास्टर साब! सबै हाम्रै समाजका केटाकेटीहरु हुन। अभिभावकहरुले कति मिहेनत गरेर पैसा जोहो गरेर आफ्ना सन्तानहरुलाई कलेज पठाएका छन् । आफ्नो छोराछोरीहरु कलेज गएका छन् भनी दंग परेका छन् । भोलि पर्सि ठुलो ब्यापारी हुनेछन् , सरकारी सेवामा ठुला हाकिम हुनेछन् भनेर आशा गरेरै हाम्रो कलेजमा पढाउन पठाउंछन् । कतिले त हाम्रो कलेजका पूर्ब बिद्यार्थीहरु मन्त्री सन्त्री भैसकेको देखेर पनि यतै पढाउन पठाउंछन। हाम्रो साख छ नि। 

कुनामा बसेका आर्को अधबैंसे मास्टर साब बोले: तो त हो ! उ बेलाका लास्ट बेन्चमा बस्ने सबै नेता भा का छन् । हाम्ले पढाएको भनेर गर्ब गर्छ्म क्यारे। के गर्ने ? यस्तै हो ! समयले सबैलाई सिकाइ हाल्छन अनि बल्ल हाम्लाई सम्झन्छन् । त्यति भए पुग्यो हाम्लाई! कम्सेकम कृतज्ञता ज्ञापन त गर्लान नि।

मास्टर साब: खोइ मलाई त चित्तै बुझ्दैन भने! हाम्रा विद्यार्थीहरुले भबिष्यमा केहि उत्पात नै गरेको देख्न चाहन्छु। कम्सेकम आफ्नो फिल्डमा नाम कमाओस भन्ने आशा मात्रै लिन पाए नि हुन्थ्यो। यस्ता अटेरीहरुबाट के आश गर्नु। 

मास्टर साब लामो सास लिंदै: तर सबै अटेरी चै हैनन। कति त अचम्म कै आइदिया बाज पनि छन् । त्यो आइदिया बाजहरुले चै पक्कै आफ्नो आईडेन्टिटि बनाउने छन् । यस्तोबाट भने नसोचेको उपलब्धि देखिने छ। 

हेड्मास्टर: अब त्यस्तै आइदिया बाजहरुबाट हुने कामलाई सन्तोष मान्ने नि सर किन चिन्ता लिएर बस्नु हुन्छ?

अधबैंसे मास्टर साब: हो सर! चिन्ता नलिनुस। सबै जना आ आफ्नै तालका हुन्छन् । समयले परिवर्तन गर्नेनै छ। 

मास्टर साब: अटेरीहरुको सदबुद्दी पलाओस। अस्तु।