कुराई

पहिलो दृश्य:

एकजना फन्टुस: सामान्यतया कति बेर सम्म कुर्न मन पर्छ तँलाई ?
आर्को लम्फु: हैट ! मलाई त एक छिन नि मन पर्दैन |
फन्टुस: तेस्तो कुरा नगर न आज एकजना महामहिमले बोलाएको छ, जान्छस ? तेरो काम मनपराए जस्तो छ |
लम्फु: कुन चाहिं महामहिम परेछ? त्यो आफुले आफैलाई महामहिम भन्ने चैं त हैन?
फन्टुस: हो ! त्यो नै हो, तर आज चैं पक्का काम हुन्छ भनेको छ |
लम्फु: तेस्का बाजे, त्यो त सारै फटाहा छ त, अस्ति नि मलाई उसैको अफिसमा बोलायो, दौडेर गएँ | पुग्नासाथ एकछिन बस्न पाएको छैन आर्को ठाममा जानु पर्छ एकछिन बस है भनेर एक घण्टामा पनि आएन | डाँका नै रहेछ त्यो मोरो त | किन बोलाउँछ कुन्नि फेरी एकदम गोप्य कुरो छ फोनमा भन्न हुन्न भन्छ, अनि होला त नि भनेर कुदेर गयो मोरो त गायब !
फन्टुस: यसपाली चैं त्यस्तो नहोला | ठिक्क साढ़े बाह्र बजे पुग्नु नि |
लम्फु: खोइ ! मलाई त एक छेउ पनि पत्यार लाग्दैन त्यो मोरोको | तै तै गै दिम्ला |

दोश्रो दृश्य:
डेढ घण्टा कुर्दा पनि महामहिमको आगमन भएन |

लम्फु: मैले बिहान शंका गरेको ठिकै भो बुझिस फन्टुस? (मोबाइलमा कुरा गर्दै)
फन्टुस (आर्को पट्टिबाट जवाफ दिंदै): किन र ? के भो? फेरी आएन? अनि हिजो एक घण्टा सम्म मलाइ फोन गरेर तँलाई भन्दे, सम्झाई दे भनेर दिमाग खाएको खाइ थियो त बजिया ले ! गर्न खोजेको के रहेछ? केहि मेसो मेलो पाइस त?
लम्फु: खोइ! तालिम सालिम को कुरो हो क्यारे | काम त हाम्लाई नै हुने खालको जस्तो छ | तर छेउ टुप्पो नै पत्तालगाउन गाह्रो भो | कुर्दा कुर्दा गाह्रो भयो | यस्तो रिस उठेको छ कि बाटोमा भेट्यो भने त्यो गुन्द्रुक थिचे जस्तो मर्र्याक मुर्रुक पारुम झैं लागि सक्यो | के गर्नु फेरी आफ्नै साथी पर्र्यो |

नोट: साथीहरु यसरी कुराएर समय बर्बाद नपारिदिनुस् है ! सार्बजनिक हितको लागि मेरो पनि अनुरोध |