सबै छन् तर म एक्लो छु

ठुल्दाई भन्दै हुनुहुन्थ्यो, मेरा परिवारमा सबै छन् तर म एक्लो छु। आमा बाउले उहिले घरबाट निकाली दियो, काम पनि छैन, पैसा पनि कमाउन सकेन भनेर। जेनतेन पदयात्रामा भारी बोक्ने काम गर्दै जिबिका चलाउंदै थिएं। 

पदयात्राको बाटोमा होटल चलाउने साहुजीको छोरी संग मायां प्रेम बस्यो। हरेक सिजनमा पदयात्रामा जांदा बास बस्ने ठाउँमा हाम्रो सम्बन्ध रह्यो। साहुजीले सोझो केटो रैछ। कर्मको फल भोग भनेर छोरीलाई बिदाई गरिदियो। जिन्दगीमा प्रेम गर्दा भन्दा परिवार चलाउंदा आर्थिक भार पनि थपिंदो रैछ भन्ने ठुल्दाईले बल्ल बुझेको थियो।

भरियाको कमाईले परिवार चलाउन सकिएन, साथ दिन्छु भन्ने श्रीमतीले छाडेर गइन। दिदी, भाई, बहिनी सबै तर्किएर हिंडेपछी नातागोताले झन के गर्थे र! किन रोइस मंगले आफ्नै ढंगले, भनेर गाउंलेहरुले मजाक बनाउंछ्न। त्यसैले आजकाल गाउँ जान पनि मन मान्दैन। सबै छन् तर म एक्लो छु।