आशा

हैन ए बुढा! जाबो यत्ति काम गर्दैउ न! भन्दा पनि खुट्टा दुख्यो, टाउको दुख्यो, पेट दुख्यो भन्छौ त! मैले भात पकाएर खुवाएको छैन कि? लुगा धोई दिएको छैन कि? पसल गै दिएको छैन कि? सबै मैले मात्रै गर्दिने? तिम्ले चै के गर्देका छौ? आश गर्नु नै बेकार भो!

मैले त केहि गर्न सक्दिन, र सकेको पनि छैन। अहिले सम्म आफ्नो परिवारलाई त केहि गर्न सकेको छैन, हाम्रो छोराछोरीलाई पनि केही गर्न सकेको छैन। तिमीलाई त झन के नै सहयोग गर्न सकेको छु र? केवल दुःख मात्रै दिन सकेको छु। 

अझै अहिले त झन यो बुढेसकालमा रोगले सताएको बेलामा म के नै गर्न सक्छु र? उमेर हुंदा त मैले केहि गर्न सकेन, अब डांडा पारीको जीवनमा म बाट के आशा गर्छौ? प्रिय! बांचुन्जेल तिमीलाई मीठो लाग्ने शब्द बोल्न पाउँ भनेर "आशा" खोज्दैछु, जीवनको गोरेटोमा।