पब्जी

अब त पसल पनि घरमै आएर दैनिक खाध्य सामान भान्सा सम्म पुर्‍याइ दिने भएछ, हाम्रो घर पनि अटोमेटिक भएछ, बाथरुम पनि स्वचालित भएछ। नुहाउंछु भन्ने मनमा आउनासाथ स्याम्पू रेडि, साबुन रेडि, पानी आउने धाराको तापक्रम पनि मेरो ज्यानको तापक्रम संग मिल्ने, अनि बाथरुममा जाने बित्तिकै लुगा पनि आफसे आफ फुकालिने जमाना आएछ। स्याम्पू सरर टाउकोमा फिंज फिंज, ज्यानमा साबुन र पानीले मसाज अनि बाथटबमा मनतातो पानी, खै कता कताको प्वालहरुबाट तातो चिसो पानीको फोहरा। आहा ! क्या आनन्द !

यो गर्मीमा जैले नुहाउंदा नि आकाशे पानीको भरमा मात्रै कति नुहाउने ! बल्ल आज मौका मिल्यो, यो स्वचालित भन्ने पनि गज्जब नै हुने रहेछ। यो कोरोनाले यस्तो अल्छी बनाउला जस्तो लागेको थिएन।

खास गरी यो महत्त्वपूर्ण खेल पब्जी खेलेको बेलामा कसैले बोलायो भने दिमाग नै खराब हुन्छ हो। ठ्याक्कै आफुले मज्जाले जित्ने, खाने बेलामा खाना खान बोलाइ दि रा भने। आफुले बल्ल बल्ल कोरोनाको समय सदुपयोग गरीरा बेलामा बिच बिचमा डिस्टर्ब हुने गरेर घरका मान्छेहरुले बोलाइ दिने गर्दा त, ओहो यस्तो झ्याउ लाग्छ कि। अनि हेड फोन लाएर खेलिराछ, भन्ने थाहा हुंदा हुँदै पनि चिच्याएर पो बोलाउंछ्न। कस्तो नबुझ्ने भने ! यसपाली त पब्जीमा टप हुन्छु भनेर बिहान देखि दिशा पिसाब नै नगरी खेलिरा है, ठ्याक्कै जित्ने बेलामा खान आइजे आइजे भनेर क्या डिस्टर्ब गर्दिरा भने। खत्तम नै हो क्या ! 

अनि भन पासा! तेरो घरमा के छ? तेरो बौले नेटको पैसा त तिर्दिरा छ नि। मेरो त कस्तो लोभी बौ छ भने नेटको पैसा नै तिरिदिन्न पो भन्दिरा भने। न दिने भए यो लकडाउन सकडाउन मलाई था छैन साथीको घरमा गएर खेल्दिन्छु भनेर धम्की देको त बौ त थरर भएर एक बर्ष कै रिन्यू गर्दिरा भने। अनि फेरि पब्जी नखेल रे क्या ! क्या भन्दिरा मेरो बौ त कुरै नबुझ्ने क्या! अब त बाथरुम पनि अटोमेटिक छ मेरो, पब्जी खेल्दै नुहाइन्छ। 

ए लम्फु! के गर्दैछ्स! छिट्टो आइजे। हैट! क्या मजाको बाथरुम थियो! नुहाउन नपाई नै ब्युंझाइ दियो। आ ! अब के नुहाउने यो आकाशे धारामा। अस्तु।