Grab the widget  Get Widgets

Friday, 5 June 2020

कोरोना न सोरोना

एक दिन मेरो जिग्रीले फोन गर्‍यो। 
ए जिग्री! आजकाल तेरो काम छैन होला मेरो काम गर्दे न! म यता उता हिंडी राख्नु पर्छ। समाज सेवा गरीराछु। कोरोनाले डराएका छर छिमेकीहरुको सेवामा छु। औषधि लिन जान न सकेकाहरुलाई औषधि पसलमा गएर किनेर घर घर पुर्‍याइ दिने गरेकोछु। तरकारी छिमेकीहरुलाई पनि घर घर पुर्‍याइ दिने गरेको छु। के गर्ने? जिग्री! समाज सेवा गर्नै पर्‍यो? भोलिको भोटर हो। एक दिन कस्सो नजितिएला यो जीवनमा! 

हेर पासा! म तेरो जिग्री त पक्कै हो। तर तेरो चाला मलाई निको लागेन है! घर घर डुल्ने काम छोड। कोरोनाले तंलाई छुंदैन र? यसरी डुलेर हिंड्न हुंदैन। अनि तंलाई यसरी हिंड्न कस्ले अनुमति दियो?

हेर जिग्री! यस्तो अनुमती सनुमती भन्ने मलाई नसिका। एक दिन दुइ दिन पो घर बसिन्छ। यसरी महिनौं सम्म नि घर बस्छ? तेस्का बाजे! घर बस्दा बस्दा पागल हुन लागि सक्यो। बरु यसरी समाज सेवा गर्दा मन आनन्द हुन्छ। मान्छेहरु पनि कति डराएका? 

धत! यसरी डराएर नि काम हुन्छ? खोइ ! म त यता उता सहर बजार जतासुकै हिंडेकै छु। अस्ति आर्को जिल्ला पनि गएर आएं। तं मुला त डरपोक रहेछ। थुइक्क ! तेस्ता कोरोना सोरोना हाम्लाई लाग्दैन बुझिस। ढुंगा खाएको जिन्दगी हो। ढुंगा ! यस्ता कोरोनाले केही हुन्न।

हेर पासा! तैंले जे गरेर हिंडेका छ्स नि मलाई त ठिक लागेको छैन है! अनि तेरो कोरोनाको जाँच गरीस त?

हे मुला ! कति डराएको? म तेरो घर आएर भेटेर देखाइ दिम्ला मलाई कोरोना ले मलाई छुन्न भन्ने कुरो।

भो भो पासा! तं मेरो घर आउने कष्ट नगर! यो फोन बाटै सर्ला जस्तो भै सक्यो। बरु फोन राख। अस्तु!

No comments:

Post a Comment