बाउ होस त यस्तो!

म लाहुरे होइन, पदयात्रा पर्यटनको कर्मचारी हो। मेरो काम देखेर छिमेकीहरु दंग पर्छन्। कति रमाउंछन, कति अचम्म मान्छन्। मेरो काम कति कठिन छ, भन्ने अनुमान लगाउन नसक्नेहरु चैं मैले पैसा भेट्टाएर ल्याउंछ कि जस्तो ठान्छ्न। कसैले कुइरेलाई ठगेर ल्यायो होला पनि भन्न भ्याउंछन। के गर्ने? आफ्नो काम आफैलाई!

तर मेरो लवाई खवाई देखेर ईर्ष्या गर्नेहरुको पनि कमी छैन। मेरो काम बारे थाहा नहुनेहरुले सोध्छन् , घुमेर पनि पैसा आउने हे हे! कस्तो काम होला? हगी! अचम्म! हामी जति घुमे पनि पैसा आउंदैन, बरु उल्टो खर्च पो हुन्छ, वहाँ दाइचाको त कति आनन्द! घुमेर पैसा कमाउंछ। छिमेकी दिदीले सुनाउनु हुन्छ।

ए दाइचा! मेरो बुरोलाई पनि टिम जस्तै घुमेर पैसा कमाउने काममा लाई देउन! यो पसलाँ बसेर दिन भरी टाकन टुकन गरेर २०००/- रुप्पे कमाउँछ, सामान भाउ बेसा सबै मंगो भै सक्यो, काट्कुट गरेर पान सय पनि बच्दैन अनि के खाने? के लाउने? तै पनि भोज खान छुटाउनै भेन।

मेरो कमाईलाई के कमाई भन्ने खोइ? तर दुईछाक खान लाउन पुगेकै छ, छोराले मोटरसाइकल किनेर, कलेज गाकै छ, पेट्रोल बरु मांगो भेछ। आजकाल बरी बरी खर्च निस्किरा छ, केटो कलेज गैरानै छ त होला नि! कतै कलेज भनेर अन्तै अन्तै घुम्न पो गा छ कि? शंका गर्न हुन्न भन्छ्न। खर्च अलि बरी बरी नै आएकोले सोध्न मिल्छ कि? न रिसाउने पोन्हो कि? अलि संकाहा छ छोरा? डर लाग्छ, आजकालका केटाहरु संग बोल्न पनि नहुने!

ए बा! अब शनिबार घुम्न जानु पर्छ है, संधै तिमी घुमेर पैसा कमाउंथ्यो, यसपाली खर्च गर्न सुन्दरीजलमा क्यान्योनिङ गर्न जाम है। ओ हो! जाम जाम! बाउ छोरा साहसिक खेल खेलम। 

बाउ होस त यस्तो! अस्तु!