यो कस्तो जिन्दगी !

के समय आयो यस्तो? आपतमा एक्लै हुन्छ भनेको सुनेको। अहिले यो कोरोनाले भटाभट नातागोता सोरेर लगेको देख्दा भोलिको दिन पनि हेर्न पाउने कि नलाउने झैं लाग्न थालिसक्यो। 

हेलिकप्टर, अस्पताल, एम्बुलेन्स, आइ सि यू, भेन्टिलेटर, रेम्डेसिभिर, निमोनियाँ, फोक्सो बिग्रेको आदि शब्दहरु कानमा निरन्तर परिरह्यो। श्वास रहिन्जेल आस, श्वास गए पछि लास भनेको यहि नै हो रहेछ। परे पछि बल्ल थाहा पाउंछ।

यो २०७८ सालको बैशाख र जेष्ठ महिनामा यति धेरै नातेदारहरु र चिनाजानका ब्यक्तिहरुले धमाधम आँखा चिम्लिएर देहत्याग गरेको सुन्दा सुन्दा आजित भैसक्यौं। कहिं कतै श्रध्दाञ्जली दिन जान त परै जाओस, समबेदना दिन जान पनि पाएनौं। सामाजिक संजालको माध्यमबाट समबेदना र श्रध्दाञ्जली लेख्न सम्म पाएका छौं।

यी औंलाहरु यी शब्द लेख्न थाकी सकेका छन् । अक्षर लेख्न मन लाग्दैन। समाचार हेर्न र सुन्न मन लाग्दैन। हातहरु थरथर कांप्न थाल्छ। आँखा धमिलो हुन्छ। मुटु हल्लिएको जस्तो हुन्छ। कता कता पेट दुखे झैं, कलेजो हल्लिए झैं, फोक्सोले काम नगरे झैं के भा के भा झैं हुन्छ यस्ता समाचारहरुले। 

जीबनको अन्तिम घडीमा प्लास्टिकले बेरिएर जानू पर्छ भनेर कस्ले सोचेको थियो? बडा कठिन हुंदो रहेछ, चाङ का चाङ लासहरु गाडीमा राखेर लगेको र थुप्रीएको देख्दा अनि मन छ्ताछुल्ल हुन्छ। त्यो जलिरहेको शरीर देख्दा। मन भक्कानिएर आउँछ, तर आहत यो मान्छेले केही गर्न सकेको छैन। दिवंगतहरुले सुखावती भुवनमा बास पाओस भन्ने कामना गर्दछु।

तर आफ्नो मन बलियो बनाउने बाहेक अरु कुनै उपाय छैन। बांचुन्जेल हामीले एक आर्कालाई सर सहयोग गर्ने काममा लाग्दा मन बहलाउन अलिक सहज हुन्छ। अस्पतालमा रहेका बिरामीहरुको सिघ्र स्वास्थ्य लाभको कामना गर्दछु। अस्तु !