खोकिको ओखती

खोक्दा खोक्दा असिन पसिन भएको बेला उस्को श्रीमती च्याठ्ठीएर चिच्यायो, के खोकिरा बूढो ! हसुर्ने बेलामा केही देख्दैनौ ! जे देख्यो त्यै मुखाँ कोचार्‍यो, अहिले टाइम न बे टाइम खोक्याछ, बस्याछ। भन्यां कुरा सुन्ने भएपो !

बूढो:(लाचार हुँदै) एउटा कागती काटेर ग्यासाँ पोलेर, बेसार एक चम्चा त्यै कागतीमा राखेर तात्तातो ल्याइदेन त !

बुढी: अब ल्याउनै पर्‍यो नि, नत्र रातभर खोकेर सुत्न दिन्नौ क्यारे !

थमक थमक परेर भान्सामा गईवरी एउटा रसिलो कागती देब्रे हत्केलामा राखी र दाइने हातको चक्कुले दुई फ्यांक पारी अनि ग्यांस चुलोको बर्नरको सेन्टरमा राखेर लाइटरले चुलो सल्काई । कागतीको बोक्रा कालो कालो हुनासाथ एक चम्चा बेसार कागतीमा राख्यो र चिच्यायो ! ए बूढो ! झट्ट आउ, फेरि चिसो होला !

बूढो: हस्यांंग फस्यांग गर्दै आयो, पोलेको कागती क्वाप्प मुखाँ हाल्यो । आत्था ! कस्तो पोलेको तातो छ भन्न पर्दैन ?

बुढी: केही भन्न नपाउंदै क्वाप्प मुखाँ कोचारेसी क्यार्नु त ! ओखती हो क्यारे, अलिकति पोलेर के भो त !

धन्यवादको अपेक्षा

पासा१: ओहो! के हो पासा? खोलो तर्‍यो लौरो बिर्स्यो? त्यत्रो काम गर्दिए पछि धन्यवाद सम्म पनि भनेनस गांठे!

पासा२: तंलाई सामाजिक संजालमा नै सप्पैले देख्ने गरी बधाई लेखेको पढेनस्? कुन जमानामा छस्? हो?

पासा१: त्यो त मैले पढें। तै पनि यस्सो फुन हानेर तेरो मुखैले बोले के बिग्रन्थो त गांठे? तेरो स्वरमै सुन्न पाए अझ राम्रो हुन्थ्यो त गांठे!

पासा२: तंलाई मेसेज पठाए पनि फोन गरेर मेसेज पढ है भन्नु पर्ने जस्तो कुरो गरिस् नि!

पासा१: हो त नि! गांठे! मेसेन्जरमा निम्ता पठाएको ठाममा म त जान्न, फुन गरेछ भने चैं गइन्छ। मेसेन्जरमा पठायो भने यस्सो सम्मान नै नदिए झैं लाग्छ क्या! 

पासा२: संसार AI (Artificial intelligence) को  जमानामा गैसक्यो, तँ चैं अझै सिमसिम बाजेको पालाको जस्तो कुरो गर्छस्। 

पासा१: धेरै जान्ने हुनु पर्दैन, मलाई पनि सामाजिक सञ्जाल चलाउन आउँछ। बुझिस?

पासा२: जानिस! जानिस! Messenger मा भएको कुरो फोन गरेर भन्नु पर्ने भएसी सबै राम्ररी बुझी हालिस नि।

आशा

हैन ए बुढा! जाबो यत्ति काम गर्दैउ न! भन्दा पनि खुट्टा दुख्यो, टाउको दुख्यो, पेट दुख्यो भन्छौ त! मैले भात पकाएर खुवाएको छैन कि? लुगा धोई दिएको छैन कि? पसल गै दिएको छैन कि? सबै मैले मात्रै गर्दिने? तिम्ले चै के गर्देका छौ? आश गर्नु नै बेकार भो!

मैले त केहि गर्न सक्दिन, र सकेको पनि छैन। अहिले सम्म आफ्नो परिवारलाई त केहि गर्न सकेको छैन, हाम्रो छोराछोरीलाई पनि केही गर्न सकेको छैन। तिमीलाई त झन के नै सहयोग गर्न सकेको छु र? केवल दुःख मात्रै दिन सकेको छु। 

अझै अहिले त झन यो बुढेसकालमा रोगले सताएको बेलामा म के नै गर्न सक्छु र? उमेर हुंदा त मैले केहि गर्न सकेन, अब डांडा पारीको जीवनमा म बाट के आशा गर्छौ? प्रिय! बांचुन्जेल तिमीलाई मीठो लाग्ने शब्द बोल्न पाउँ भनेर "आशा" खोज्दैछु, जीवनको गोरेटोमा।

शेष पछि

छोरा: आमा त्यो तिम्रो एउटा बिमाको परिचय पत्रमा शेष पछि भनेर दिदीको नाम पो लेखेको रैछ? किन र म यहाँ थिएन? छैन? म तपाईंको एक्लो छोरा होइन र? आमालाई सोधेछ।

आमा: तँ गाउँमा गाडी चलाउन गा थिइस! अनि बिमा कम्पनीले छोराछोरी जस्को नाम राखेनि हुन्छ भनेकोले तेरो दिदीको नाम राख्देको नि। कुन ठुलो कुरो भो र?

छोरा: ए! त्यो बिहे भएर गएकी दिदी चैं तिमी बिरामी हुंदा, यता उता जांदा तिमी संगै जाने आउने हो र? म घर मै हुंदा पनि तिम्ले मलाई केही नभनी, पारी गाउँमा पोइको घरमा बसेकी दिदीलाई खबर पुर्‍याउन पठाकी रैछौ! कालेले मलाई मेरै गाडीमा चढेर, तेरो दिदीको घरमा सम्चार पुर्‍याउन जान लागेको, तेरी आमा सन्चो नभएको तंलाई मतलब छैन? त्यै सम्चार तेरो दिदीकोमा पुर्‍याउन जान लाको भन्दैथ्यो त। मलाई किन नभनेको, सन्चो नभएको?

आमा: तेरो काममा जानु पर्छ भनेर नि। अनि न्यास्रो पनि लाग्यो, छोरीको अनुहार हेर्न नपाएको पनि एक हप्ता भएछ। सन्चो नभएको सम्चार सुने पछि दौडेर आउला नि, तेरी दिदी! मेरो बिमामा शेष पछि त्यस्को नाम राखे पछि त्यस्लाई पनि त थाहा दिनु पर्‍यो नि। परेन त? बाउ आमाको शेष पछि आफ्नो सन्तानको नाम राख्न कानुनले रोकेको छैन क्यार!

जिन्दगी

बाउलाई के भन्ने?

आमालाई कसरी भन्ने?

दाजुभाईलाई के मतलब र?

दिदीबहिनीलाई के को चासो?

छोराछोरीलाई किन भन्ने?

अनि तिम्लाई नभने कस्लाई भन्ने?

रिसाउ या खुसाउ,

आखिर "जिन्दगी" न हो

भरोसा तिम्रै त हो।

साथ तिम्रै त हो।

सुखदुःख हाम्रै त हो।

रहर हाम्रै त हो।

(नोट: कसैको जीवन संग मेल खान गए संयोग मात्रै होला, पाठकको प्रतिक्रियाको अपेक्षा राखेको छु।)