हन के पारा हो यस्तो?

Bauddha Stupa, Kathmandu, Nepal

यो कस्तो जिन्दगी !

के समय आयो यस्तो? आपतमा एक्लै हुन्छ भनेको सुनेको। अहिले यो कोरोनाले भटाभट नातागोता सोरेर लगेको देख्दा भोलिको दिन पनि हेर्न पाउने कि नलाउने झैं लाग्न थालिसक्यो। 

हेलिकप्टर, अस्पताल, एम्बुलेन्स, आइ सि यू, भेन्टिलेटर, रेम्डेसिभिर, निमोनियाँ, फोक्सो बिग्रेको आदि शब्दहरु कानमा निरन्तर परिरह्यो। श्वास रहिन्जेल आस, श्वास गए पछि लास भनेको यहि नै हो रहेछ। परे पछि बल्ल थाहा पाउंछ।

यो २०७८ सालको बैशाख र जेष्ठ महिनामा यति धेरै नातेदारहरु र चिनाजानका ब्यक्तिहरुले धमाधम आँखा चिम्लिएर देहत्याग गरेको सुन्दा सुन्दा आजित भैसक्यौं। कहिं कतै श्रध्दाञ्जली दिन जान त परै जाओस, समबेदना दिन जान पनि पाएनौं। सामाजिक संजालको माध्यमबाट समबेदना र श्रध्दाञ्जली लेख्न सम्म पाएका छौं।

यी औंलाहरु यी शब्द लेख्न थाकी सकेका छन् । अक्षर लेख्न मन लाग्दैन। समाचार हेर्न र सुन्न मन लाग्दैन। हातहरु थरथर कांप्न थाल्छ। आँखा धमिलो हुन्छ। मुटु हल्लिएको जस्तो हुन्छ। कता कता पेट दुखे झैं, कलेजो हल्लिए झैं, फोक्सोले काम नगरे झैं के भा के भा झैं हुन्छ यस्ता समाचारहरुले। 

जीबनको अन्तिम घडीमा प्लास्टिकले बेरिएर जानू पर्छ भनेर कस्ले सोचेको थियो? बडा कठिन हुंदो रहेछ, चाङ का चाङ लासहरु गाडीमा राखेर लगेको र थुप्रीएको देख्दा अनि मन छ्ताछुल्ल हुन्छ। त्यो जलिरहेको शरीर देख्दा। मन भक्कानिएर आउँछ, तर आहत यो मान्छेले केही गर्न सकेको छैन। दिवंगतहरुले सुखावती भुवनमा बास पाओस भन्ने कामना गर्दछु।

तर आफ्नो मन बलियो बनाउने बाहेक अरु कुनै उपाय छैन। बांचुन्जेल हामीले एक आर्कालाई सर सहयोग गर्ने काममा लाग्दा मन बहलाउन अलिक सहज हुन्छ। अस्पतालमा रहेका बिरामीहरुको सिघ्र स्वास्थ्य लाभको कामना गर्दछु। अस्तु !

बैंकको अपडेट

बैंकहरुले आजकाल फोन गरेरै अपडेट लिन लागेको छ। तर भन्ने तरिका मिलाएर। तपाईलाई हाम्रो सेवा कस्तो लाइरा छ? 

मलाई त के लाग्छ भने त्यो बैंकले तपाईं बांच्नु भाको छ कि छैन? कोरोनाले लग्यो कि लगे छैन भनेर सोधिखोजी गरेर तपाईंको खातामा रहेको रकम हाम्ले के गरुम भनेर सोध्न ला हो कि? जस्तो पो लाग्यो यार! भनेर एउटा साथीले भन्यो। त्यो त बैंकलाई नै थाहा होला। तपाईं हाम्रो बैंकमा रहेको रकम धेरै बर्षसम्म कारोबार भएन भने झ्वाम भएको खवर पनि समय समयमा सुन्नमा आएको छ। त्यसैले आफ्नो विवरण KYC अपडेट गर्नु पर्छ।

नत्र, अहिले सम्म ग्राहकलाई वास्ता नै नगर्ने बैंकले पनि फोन किन गर्थ्यो? होइन र ? कुरो गहिरो छ। अस्तु।

यमराज

हरेक मास्क नलगाएको मान्छेमा मैले यमराज देख्छु। मलाई मात्रै पक्कै होइन, तपाईंलाई पनि त्यस्तै हुन्छ होला। अनि तरकारी पसलमा ओल्टाई पल्टाई साग हेर्ने मान्छेहरु यमराजका चम्चा जस्तो लाग्छ। बाटोमा तर्केर हिंड्दा राम्रो लाग्छ, फर्केर हेर्दा डर लाग्छ।

कोहीले कुरा गर्दा मास्क झिक्दा यमराजले कुरा गरेको जस्तो लाग्छ। कैले जाने हो ? भनेर जिस्काएको झैं लाग्छ। अझ थुक निकालेर बोल्ने मान्छे देख्दा त चित्रगुप्त नै आए झैं लाग्छ। हाक्छिंउँ गर्दा नाक नछोप्नेहरु चै कस्तो असक्तीहरु झै लाग्छ। बजारमा पनि खाक थु, गरेर निसंकोच हिंड्ने मान्छेहरु जन्तु जस्तै नै लाग्छ।

आफुलाई मात्रै लागेर नहुने रेछ। न मैले त्यस्ताको बानी सुधार्न सक्छु, न मैले सबैलाई भनेर हिंड्न सक्छु। अस्ति मास्क नलाइकन हिंडिराखेको एक जना मान्छेलाई यस्तो त गर्न भएन नि बाबै ! भनेको त त्यस्का बाजे "तेरो बाउको बाटो हो?" भनेर उल्टो जवाफ फर्कायो। "खोक्दिउं ! मलाई कोरोना भाछ" पो भन्दिरा! 

आफ्नो त साटो पुट्लो नै उड्यो नि ! ताप दिइयो ! तेस्का बाजे संग बाझेर बस्नु भन्दा त नबोल्नु नै ठिक। होइन त? कि कसो? अस्तु!

 

आफन्त गुमाउंदाको पीडा

बिना काकी ! आज हाम्रो बिच रहनु भएन। शुक्रबार २४ चैत २०७७  एम्बुलेन्समा आउँदा आउंदै हामीलाई छाडेर जानु भयो। जेठी छोरीले आफ्नै आँखा अगाडि आफ्नो आमा गुमाउंदाको पीडामा हामीले केहि गर्न सकेनौं।

अस्ति देखि हेलिकप्टरको आवाज सुन्ने र आकाशमा हेर्ने बाहेक हामीले तपाईंको लागि जाबो हेलिकप्टर पनि ब्यबस्था गर्न सकेन भन्नु भयो होला। हामी पनि लाचार मात्रै भयौं। यति धेरै चिनेजानेकालाई गुहार्दा गुहार्दै पनि एउटा हेलिकप्टरको ब्यबस्था मिलाउन सकेनौं। 

घोडेजात्रामा काठमाडौंको आकाशमा सरकारी पेट्रोलमा उड्नेहरुले आज आम नेपालीको पीडामा ट्वाल्ल परेर हेर्ने बाहेक त्यो शैनिकको हेलिकप्टरलाई कोभिड एम्बुलेन्समा परिवर्तन गर्ने सायद सरकारले सोचेका पनि छैनन्। 

कति कष्ट भयो होला तपाईंलाई त्यति लामो बाटोमा त्यो एम्बुलेन्समा, अनि त्यो अक्सिजनको भरमा। त्यो त तपाईं संग हामीले सोध्ने आँटसम्म पनि गर्न सक्दैनौं। 

पोहोर मात्रै कोरोनाले थला परेकाहरुको लागि भनेर तपाईंको परिवारले लुम्बिनी प्रदेश सरकारलाई दशलाख रुपैयाँ दिएर एउटा आइ सि यू बनाउनुस भनेको सुन्दा कति खुशी भएथ्यौं हामी। सारा नातेदार साथीभाईहरु खुशीले गदगद भएका थियौं। तर आज तपाइँ आफैंलाई आवश्यक पर्दा एउटा आइ सि यू पनि मिलाउन सकेनौं। खेर तपाईंको सहयोगले अन्य कतिले उपभोग गर्न पाए होलान स्वास्थ्यलाभ गरे होलान तर पायो कि पाएन, प्रदेशको सरकारले हिसाब किताब गर्दै होला।

फोटो स्रोत: सत्य राज शाक्य फेसबुक

भर्खर दुई हप्ता भएछ, काकीलाई भेट्दा मैले मास्क लगाएकोले "चिन्दै चिनिन" भन्नु भएको अझै मेरो कानमा गुन्जिएको छ। अस्ति लिएको फोटोमा रहेको हांसो अझै उस्तै छ। तर तपाईंलाई अन्तिम दर्शन सम्म गर्न आउन पनि सकेनौं। 

अनिच्चावत संखारा! यो संसार अनित्य छ, तपाईंको सुखावती भुवनमा बास होस भनी कामना गर्दछौं। हार्दिक श्रद्दान्जली!!!

कोरोना : सरकार कता छौ?

हेलिकप्टर चाहियो। चाहियो भने पछि चाहियो। जसरी भए पनि चाहियो। तपाईंले चिनेको छ भन्या होइन? चिनेका मान्छेहरुले गर्दिहाल्छ नि, अहिले नगरे कहिले गर्ने? चाहिएको बेलामा नभए कहिले गर्ने? लौ अहिले नै मिलाइ दिनुस। 

यसरी बिलौना गरेर पनि हेलिकप्टर पाइएन। हेलिकप्टर मात्रै होइन, अस्पतालमा पनि आइ सी यु को पनि यस्तै हालतको सामना गर्दैछौं, अहिलेको यो परिस्थिति यति नाजुक भएको छ कि चिने जानेका, भए भरका आफन्त, सर, हाकिम, डाक्टर, औषधि बिक्रेता, साथीभाईहरुलाई फोन गर्दा पनि न अस्पताल, न हेलिकप्टरको ब्यबस्था गर्न सकियो। अन्त त आफन्तजनको अकालमा देहान्त भएको देख्नु परेको छ। यो मैले मात्रै भोगेको होइन, यो देशमा आम नेपालीले पनि यस्तै भोगेका छन्। हरेक दिन अक्सिजन नपाएर, आइ सि यु नपाएर, अस्पताल सम्म पुग्न एम्बुलेन्स नपाएर, हामी नेपालीले ज्यान गुमाउनु परेको छ। 

अनि समाचार सुन्दा, यो देशमा सरकार, सत्ताको लडाइँ लड्दै छ। बिचरा सरकारलाई, कोरोनाको कहरमा ध्यान दिन पाएका छैनन्। अनि दुई हात उठाएर भन्छ, आफ्नो स्वास्थ्यको ख्याल आफै गर। न अक्सिजन ब्यबस्था गर्न सक्छ, न खोप ! अनि बन्देज पनि लगाउंछ।

 

अक्सिजन जस्तो जीवन रक्षक पनि स्वास्थ्य मन्त्रालयको अनुमति लिएर मात्रै पाउने रे! अक्सिजन खोज्ने कि मन्त्रालय धाउने कि अस्पतालमा कुरुवा बस्ने कि? आफ्नो मान्छेको ज्यान गएको टुलुटुलु हेरेर बस्ने?

हे सरकार ! तिमी कुन दुलोमा छौ? अस्पताल कागजले चल्दैन, बिरामीले अक्सिजन खोज्न तिम्रो चाकडीमा समय दिन सक्दैन। आफ्नो ज्यान बचाउन एक मुठी सास रहुन्जेल बांच्ने आस हुन्छ। यस्तो गैर जिम्मेवार सरकार हाम्लाई चाहिएन। 

चुनाबमा भोट माग्ने बेलामा जोडेका हातहरु अनि अहिले माननीय भएकाहरुले हाम्रो स्वास्थ्यको ख्याल गर्न सक्दैन भनेर हात उठाएको देख्दा यस्ता निकम्मा हुत्तिहाराहरुलाई सरकारमा बस्ने अधिकार पनि त रहन्न होला नि! कुन मुखले आफुलाई मुखिया सम्झेका छौ? 

निजी अस्पतालको मनोमानीलाई अनुगमन गरेर सरकारी अस्पताललाई राम्ररी निगरानीमा राख्न सक्यो भने अनि चिकित्सक र चिकित्सा सेवामा रहेकाहरु र औषधि बिक्रेताहरुलाई जिम्मेवार बोध गराउन प्रेरणा दिन सके अस्पताल मन्दिर हुन सक्छ। अस्तु।

कोरोना

सोंच्न पनि नसक्ने,

बोल्न पनि नसक्ने,

काम त परै जावोस,

खोक्न पनि नसक्ने।

हे ! कोरोना !

के हो तिम्रो पारा,

डगमगाएका छन सारा।