कोरोनाको खोप लगाउने भनेर बिहान देखि चुर फुर गर्दै गंगालाल अस्पताल बांसबारीमा ढुक्कसँग गएं। चहल पहल नदेख्दा आज देखि हो कि भोलि पर्सि देखि हो भनेर फेरि एकपल्ट फेसबुक पल्टाएर हेरें। अस्पतालको नाम त छ। हिजो देखिनै हो रेछ त!
अस्पतालमा तयारी पनि छ। ठाउँ ठाउँमा संकेत चिन्ह पनि छ। आज खाली रहेछ। ठिक्क समयमा आइएछ। हुल मुल पनि छैन, आरामले खोप पाइने भयो भनेर दंग पर्दै संकेत अनुसार अस्पतालको कोठामा हेर्दा त छक्क पो पर्न पर्यो। खोप लगाइदिने स्टाफ र स्वयंसेवक सेवकहरु भने कोहि छैनन्। न त खोप लगाउन आउनेहरुको लाइन छ। सुनसान, चकमन्न छ। सुरक्षा गार्ड खोज्दै हिंडें।
अनि कोहि नभेटिए पछि, आर्को कोठामा रिसेप्सन रहेछ, त्यतै गएर सोधेको त अस्पतालमा खबर नै छैन रे। रिसेप्सनिष्टले " हाम्ले पनि लाएको छैन, हाम्लाई खबर पनि छैन।" भन्दिरा !
अब, आज त लाउने नै हो भनेर फेरि त्रि. बि. शिक्षण अस्पताल दौडेर पुगें। यतिबेला १२:४५ बजि सकेको थियो। आम्मामा मोटरसाइकल र गाडीको लाइन कति हो कति? पार्किङ नपाएर दिमाग खराब!
होइन ए पाले दाजु! आज त के हो? पार्किङ गर्न ठाउँ नै छैन?
के हुनु नि हजुर! त्यो कोरोना कि सोरोनाको खोप लाउनेहरुको भिड पनि थपियो नि। संधै भन्दा यो खोप लाउने दिनमा त झन भिड हुन्छ। उ त्याँ निर खाली हुन लाइरा छ, त्यतै घुसाइ दिनुस।
पार्किङ गरे पछि, फटाफट कोरोनाको ब्यानर खोज्दै डौदेर गएको त लाइन त आम्मामा खत्रा लामो रहेछ। पाले दाईलाई सोध्ने बाहेक सोधपुछ गर्ने थलो भेटिएन। अनि पाले दाई नै सर्बेसर्बा जस्तो देखिएकोले, पाले दाइ! यो लाइनमा बस्नेहरुले आज खोप लाउन पाउंछ? भनेर सोध्दा, बिहान १० देखि ४ बजे सम्म लेखेको ब्यानरमा आँखा पर्यो। अनि खुरुक्क लाइनमा बस्न गएँ।
नाम लेखाउन पाए पछि खोप पाइन्छ भनेर पाले दाइले आश्वासन पनि दियो। यतिबेला, लाइनमा म अन्तिम मनुवा थिएँ। दिउँसोको एक बजेको टन्टलापुर घामलाई छलेर छायाँ खोज्दै लामबद्द भएर बसें। सबैजना मास्क लगाएता पनि, लाइनमा भने ठेलमठेल गर्नै पर्ने हाम्रो बानी त्यता पनि थियो। एकछिन पछि मेरा पछिल्तिर पनि जनताहरु लामबद्द हुँदै गयो।
पाले दाई फटाफट आएर मेरा पछिल्तिरको मान्छेलाई अब तपाईंको पछाडी मान्छेहरु नराख्नुस है भनेर सुचना दियो। त्यही बिचमा एक जना अनुहार भद्र देखिने मान्छे साथीहरूको बीचमा घुसेर लाइन मिच्यो। पहिला त सबै जना चुपचाप नै थियो। तर जब पालेदाइको सुचना कानमा पर्यो, अनि बिचमा घुस्नेहरुको खोजि सुरु भयो।
साथीहरूको बिचमा घुस्ने भद्रले पहिला खाना खान गएथें भनेर झुठो बोल्यो, बिचराले घडि हेर्न बिर्सेछ, २:३० बजिसकेको बिर्सेछ। अनि खाना र खाजा मै कन्फ्युज भाको भद्रले सरी मैले गल्ती गरें म मर्छु बरु! तर आज खोप लाउन्न भनेर लाईनबाट बाहिरियो।
आफुले लाउन नपाउने भएपछि, त्यो भद्र देखिने ले अभद्र व्यबहार देखाइ हाल्यो। यो चाइनिज खोप, त्यति गतिलो चैं हैन भन्छ, हिजो अस्ति लाको मान्छेहरु पनि गतिलो चैं भाको छैन। आज तपाईंहरुले लाउनुस, तपाइँहरुलाई केही भएन भने भोलि पर्सि म नि लाउंला भनेर फ्याट्ट कालो बोली बोलेर गयो।
कस्तो मुर्दार रेछ! आफुले लाउन नपाउने भयो भन्दैमा त्यसरी भन्न मिल्छ? त्यो त बांदर नै रेछ। हो त्यो त कुलंघार नै रेछ। हो नि कस्तो गधा रेछ। त्यो त मूर्ख नै रेछ।
बिचरा! आज लाइन बस्न नपाउंदा त यस्तो छ, भोलि खोप नै पाएन भने त बौलाहा नै हुन्छ होला। अनि सरकारलाई गाली गर्ने।
अब हाम्रो पालो आउला भनेको त एउटी नर्सले एक मुठ्ठा पासपोर्ट र आइडी कार्ड लिएर आएर त्यो लाइनमा बस्नेहरुलाई कुराएर आफ्नो मान्छेहरुको नाम धमाधम घुसाएछ। अगाडि पुगेको मान्छे त्वाँ ...!
एकछिन पछि त आजको कोटा सकियो! भोलि आउनुस भनेर हाम्रो पालो मिच्दियो। ए बा! अनि अस्पतालमा पनि चिनेको मान्छे चाहिने रेछ। कुन चैं पार्टीको मान्छे भयो भने जे गरे नि हुने रहेछ भन्ने लाग्यो। हामी जनता चाहिँ दुई तीन घण्टा लाइन बसे पनि कोटा सकियो भनेर घर पठाइ दिने? अनि चिनजानका आएमा, भै हाल्छ नि हजूर भनेर चाकडी गर्ने चलन, कैले जाला?
हाम्रो समय खेर जांदाको क्षतिपूर्ति कस्ले तिर्छ? सरकार! भनेर भनुम भने यो देशमा सरकार नै छ कि छैन? भनेर खोज्न जान पर्ने भयो। हामी कहिले नागरिक बन्ने? जुनसुकै सरकार आए पनि हामी रैतिको रैति। जवाफको खोजीमा ! त्यो नर्सले मनोमानी गर्दा आज हाम्ले खोप लाउन पाएनौं! तलमाथि भयो भने जिम्मेवार को? गैर जिम्मेवारीको पनि हद हुन्छ नि! अस्तु!
