पर्यटनको सपना

उस्लाई आज एकदम न्यास्रो लागेको छ रे! किन हो पासा भनेर सोधेको ट लम्बेटान कुरो पो गर्‍यो बा पासाले।

अभिभावक र सन्तानहरु बीचमा सम्बन्ध संधै एउटै नहुने रहेछ। बच्चा बेलामा मर्ला भनेर कयौं दिन रात नसुती नसुती बिताउने बुबा आमाहरुको मायाँ छोरा छोरीले बुझेनन भन्छ्न बा आमा! अनि मैले भने हाम्रो कुरै बुझ्न कोशिश नै गर्न हुन्न बा आमाहरु भनेको त पासा! घरमा घमासान युध्द नै होला जस्तो माहोल बन्यो। म त टाप!

एउटा काम गर्ने रहरथ्यो! त्यो रहर मात्रै होइन मेरो ब्यापार पनि हो, मलाई बानेश्वरको जग्गामा घर बनाउन दिनुस न बा भनेको त! बा त!  पूरा बम! तैंले कमाको होस र? हामी पछि तंलाई त हो नि। हामी जिम्दैछौँ। अनि तंलाई के कम गर्देछम र हाम्रो जग्गामा आँखा लाउने? हाँ! पाजी! 

अब बोल्न भो पासा! 

पासा: गर्न चैं के गर्न लाको नि पासा? टेरो कुरो नै नबुझेको हो कि टेरो बा माले! तैंले बुजाउन पो नसकेको होकि, भनम भने टिमी बर्मुले सब कुरो जानेको हुन्छ? छु धाए छु धाए का! 

अनि टेरो मालाई फकाएन? तेस्का बाजे! टेरो माले त टेरो बालाई ठिक गर्छ भनेक हैन? बाले कुरो नसुने पछि मालाई कचकच गर्दे त भैहाल्छ नि, पासा पनि क्या रेछ! लौ भन्! खास्मा चैं तैंले, के गर्न ला को? टेरो बाउलाई मैले भन्दिने भएं ल। 

भन्दिने हो त पासा? तैंले भनेर मेरो बा मान्ला र? खोइ! तै पनि ट्राई मारम न! मैले चै एउटा राम्रो रेष्टुराँ खोल्ने बिचार गरेको, जमीन छ, जग्गा भरी बोट बिरुवा छ। तो बोट बिरुवा नमारीकन एउटा राम्रो खानपिन गर्न मिल्ने र कर्पोरेट मिटिङ गर्न मिल्ने ठाम बनाएर बेपार गर्ने सोच बनाको छु। तर बा माले मेरो कुरो नै बुझ्दैनन। 

रेष्टुराँको कुरो गर्ने बित्तिकै रक्सी बेच्न हुन्न, मासु बेच्न हुन्न, होहल्ला हुन्छ, झगडा हुन्छ, डनहरुले दु:ख दिन्छ, पुलिसले दु:ख दिन्छ, बिग्रेका केटाकेटीहरु आउँछन, गांजा चरेस खान्छन, अनि हाम्रो बिज्जेत हुन्छ। त्यस्तो काम गर्न पनि दिन्न, जग्गा पनि दिन्न, जा जे गर्छस गर भनेर घरबाटै घोक्रेथ्याक लाइदियो नि पासा! 

का बेमान! टिम्रो बौ त खत्रा पो रेछ? का! टिम्रो बौ नै, डन जस्तो रेछ। म ट जान्न भो! बरु टिमी २-४ दिन मेरो घरमा बस्न आउ। टेरो बौ ले तंलाई नै घोक्रेथ्याक लाउंछ भने मलाई त लात का लात देला। ओहो! कुरो सोच्दा नै डर लाएर ल्याउंछ। भैगो पासा! अब टेरो बाउ हुन्जेल टेरो सपनालाई टंइले पनि प्याक गरेर राख। 

यो कुरो कसै संग मिल्न गएमा माफी माग्दिन है, संयोग भए त झन ठिकै भो भन्छु म! आफ्नो सपना पूरा भएन भनेर आफ्नै सन्तानको सपना पनि देख्न नसक्ने अभिभावकहरुले एक पटक फेरि सोच्दिनुस है! कतै तपाईंको सन्तानले तपाईंको साथ नपाएर मानसिक तनाबमा त छैन? 

अन्तमा मेरा धेरै बिद्यार्थीहरुको पर्यटनमा समर्पितहुने सपनालाई अभिभावकहरुले नबुझेको देख्दा यो लेख सिर्जना हुन गएको छ। जस्ले जे भने पनि मेरा बिद्यार्थीहरु लगनशील भएर पर्यटनबाटै स्वरोजगार बन्नुका साथै आफ्ना ठाउँमा रोजगारी पनि दिनेछ्न। यो सपनामा अभिभावकहरुले साथ दिनु भए सुनमा सुगन्ध हुनेछ भन्ने बिश्वास लिएको छु। अस्तु!

Canyoning: Feel the difference

Have you ever been to play with the spring water? If no? This article is for you. If yes! Try Sundarijal canyoning.

I am fond of water, specially the canyoning in spring water in Nepal. I have been watching and experiencing the fresh water from the jungle of Shivapuri National Park, the nearest national park ever from the capital city of Nepal, Kathmandu. It is developed as a passion adventure game for us. Means my friend Kishor Shahi and me. He is a real adventurer and me is an adventure lover. We both involved for the development of adventure tourism game without any knowledge in the past. After 30 years of involvement in this field, we are coming up with the new concept for stress management through adventure activities. 

If you want to stress out your mind, body and soul, you will love to involve in this adventure. We do not promise. We make you feel happy. We do not talk much. We work in your holidays. Let you make feel the difference. 

Come on! Join the team of TEN. Make tension free.

If you are interested send me your message in my whatsapp/viber +977 9849252911

Vinaya Shakya

Travel Consultant.

शंका

हेल्लो नमस्ते भाउजू! आराम हुनु हुन्छ? अनि साथी खोइ त! अझै सुतेछ? अल्छी मोरो! त्यो केटाको बानी अझै सुध्रेन है भाउजू?

त्यै त! बिहे गर्नु अगाडिको त थाहा भएन, बिहे भए देखि नै यस्तै हो। आजकाल त यस्तै त हो नि यो मान्छे भनेर वास्ता ब्यस्ता नि हुंदैन। सुरुसुरुमा कस्तो मान्छे रैछ जस्तो लाग्थ्यो। कस्तो संग बिहे भएछ? जिन्दगीभर यै व्यवहार हुने हो कि? केही फेरिन्छ कि? भन्ने आशा गरेको थिएं। आशा त आकाशकै फल भयो।

यस्तै हो भाउजू! अनि चिया पिइस्यो त भाउजू? त्यो त हामी स्कूलाँ पढ्दा देखि नै अल्छी थ्यो नि। तर पढ्नमा त तेज थ्यो नि हगि भाउजू, त्यो बज्ज्या! उठाउनुस त, त्यो बज्ज्यलाई! आज बिहानै मिटिङमा जानुछ।

यता श्रीमतीले भाउजू संग कुरो गरिरा सुनिरा रैछ! अं भाउजू संग त्यस्तरी मस्की मस्की कुरा गर्नु पर्छ? अर्काकी श्रीमती संग मस्केर कुरा गर्दा लाज पनि लाग्दैन है बुढा? याँ आफुलाई भने एक पटक पनि चिया खायौ कि खाएन भनेर सोधेका छौ? वाँ भने साथीको श्रीमती, भाउजूलाई चिया पिइस्यो भनेर सोध्ने! पखलास बुढा! तिम्रो चाला मलाई निको लाको छैन है! के चक्कर चलेछ हाँ? भाउजू! भाउजू! भन्दै मस्केर कुरा गरिराछौ त!

हत्तेरीका बुढी! कस्तो कुरा गर्छ्यौ बुढी! मैले के कुरा गरें, कैले मस्केर कुरा गरें। यस्सो औपचारिक कुरा गर्दा नि शंका? त्यो साथी र भाउजू दुबै मेरा बाल्यकालका साथीहरु हुन। हाम्रो कुरो गर्ने तरीका नै यस्तै हो। हाम्ले एकआपसमा आफ्नो कुराकानी गर्दा यस्तै हो। त्यो भाउजू, भाउजू भन्दा बढी त साथी हो! अहिले सम्म कसैले शंका उप शंका गरेको छैनन। न मेरी आमाले न उन्की आमाले? न मेरा बा ले न उन्की बाउले। 

अं त्यो बेला तिमिहरु बालक बालिका थियौ, अहिले जवान भै सक्यौ, अनि हेर्ने दृष्टि नै फरक परि सक्यो! सोच परिबर्तन भै सक्यो, अनि शंका नगरे के गर्ने त? पात्तेको बुढा!

हेर बुढी! त्यसो त त्यो भाउजूले म जस्तो केटा पाए बिहे गर्छु भन्याथ्यो है! मैले पनि अलि घिउ थपिदेको त। आम्मामा! बुढी त आगो मात्रै होइन, बम नै भो नि। अनि ड्याङ ड्याङ पड्किन थाल्यो।

मलाई त पहिले नै थाहाथ्यो, त्यो भाउजूको चालामाला र तिम्रो ताल देख्दा! त्यै भएर त भाउजू, च्या खाइस्यो? खाना खाइस्यो? भनेर मसक्क मस्केर कुरो गर्नु पर्‍या नि! त्यो नक्कली नि के भाकी घरमा त्यस्तो ह्याण्ड्सम बुढो हुंदा हुँदै पनि मेरो लिखुरे बुढालाई आँखा लाउंदो रैछ। 

होइन! मेरो साथीलाई तिम्ले नि हेण्ड्सम देख्यौ? त्यो भुँडेलाई हेण्ड्सम भन्यौ त बुढी! के छ तिम्रो चाला माथी पनि मैले शंका गर्न पर्ने भो नि। घरमा यस्तो स्लीम बुढो हुंदा हुँदै मेरो साथी माथी आँखा लाउंछ्यौ? 

ए बुढा! मलाई तिमिले शंका गर्ने? मैले तिम्रो के बिगार गर्देको छु र हं? पापी! म जस्ती सोझिलाई शंका गर्दा रैछ्न। हरे भगवान!

हो! मैले तिमिलाई यत्ति भन्दा कति छिटो रिस उठ्दो रहेछ हगि? बेकारमा शंका गरेर हाम्रो सम्बन्धमा आगो लाउने काम नगरम त।

अस्तु!

पुस्तामा जेलिएको मान्छे म

अघिल्लो पुस्ताले

हाम्रो पालामा यस्तो भाथ्यो

उस्तो भाथ्यो

तैंले के गरीस? भन्नुहुन्छ।

पछिल्लो पुस्ताले 

जमाना काँबाट काँ पुगिसक्यो?

उहिलेको कुरा खुइले भन्छ।

तपाईंको जस्तो होइन भन्छ,

तपाइँले के गर्न सक्नु भयो र? भन्छ।

मेरो पुस्ता

गुच्चा खेलेर औंलाको कसरत गर्ने,

भेट्टाई खेलेर खुट्टा दर्‍हो बनाउने,

भकुण्डो खेलेर स्वस्थ्य हुने,

लट्टु खेलेर हातको मस्सल बढाउने,

साथी बोकेर पहलवानी देखाउने,

रुख चढेर आत्मबिश्वास बढाउने,

सिस्नो खाएर आइरन पाउने,

तीन किलोमीटर परबाट

दुबै हातमा पानी भरिएको,

बाल्टिन र ग्यालेन बोकेर घरमा पुर्‍याउने,

डोकोभरीको तरकारी फलाउने,

एक भारी दाउरा बन्चरोले चिर्ने,

बाउसे र खेताला भएर छर छिमेकीलाई सघाउने,

मकै, भटमास अनि च्युरा चपाएरै खाने,

स्कुल जांदा चाउचाउ खाएन,

बिहान ब्रेकफास्टमा पोरिज खाएन,

न त कर्नफ्लेक नै खाए,

खाए त गेडागुडीको क्वाटी अनि साट्टु खाए।

समाजमा केहि पर्दा अघि सरे,

उस्ले गर्ला, त्यस्ले गर्ला भनेन

आफैले गरे। कुरेर बसेन।

काम बिग्रेमा आफैले जिम्मेवारी लिए

अहिलेका नेताले जस्तो अरुलाई दोष दिएन।

आफ्नै पाखुरी बजाएर खाए,

निर्धक्क भएर बसे,

बिना तनाव जीउन सिके।