अण्डाको फण्डा

छोरीले अण्डा पकाउन लाको बेलामा जान्ने भएर जेठोले "आज मैले माइक्रोवेभमा अण्डा पकाएर खान्छु" भन्यो। माइक्रोवेभमा अण्डा पकाएर मीठो गरि खाएको युट्युबमा भिडियो हेरेजस्तो गरी खाने रहरले जेठोले एउटा सेरामिक्सको कपमा अलिकति पानी राख्यो, एक बिर्को भिनेगर राख्यो दुइटा अण्डा प्वाक्क फुटालेर कपमा राख्यो, एउटा कांटा चम्चाले अण्डाको पंहेलो डल्लोलाई झ्वांस्स झोस्यो अनि मुखमा स्वादको अनुमान लगाउंदै माइक्रोवेब चलायो। 

घ्वाइंइं करायो। एक मिनेटमा युट्युबेले पाकेको देखाएको थियो। जेठोले यस्सो हेर्‍यो, छेउ टुप्पो केही पत्तो पाएन, पानी पनि तातेको थिएन। अनि आर्को एक मिनेट थिच्यो, फेरि पनि चाईंचुईं केही गरेन। झोंक चले पछि दुई मिनेट थिचिदियो अनि एक कप च्या खांदैथ्यो, माइक्रोवेब भ्वांङग करायो। 

ओइ के भो? भनेर यस्सो हेर्दा त अण्डा सबै पड्केर माइक्रोवेब भरी छताछुल्ल! त्यै बेलां बुढी ठ्याक्कै आईपुगी, "के भो? भनेर चिच्याई।"

जेठो "लाजले भुटुक्क हुँदै, केही भा छैन, अण्डा पड्केछ। आजकल बम पड्किन छाडेकोले अण्डा पड्केको होला।" बुढी "अनि कसरी पड्कियो नि?" 

जेठो "दुइटा अण्डा लेराउ त अनि कसरी पड्केको भनेर फेरि पडकाएर देखाम्ला।" 

आज अण्डा पकाउनु अगाडि "तंलाई आज माइक्रोवेबमा पकाएर खाम्ला" भनेको थिएं। अण्डाले "मलाई पकाउन अण्डाको पंहेलो भागमा प्वाल पार्नु पर्छ अनि पड्किंदैन" भनेको त थ्यो। अण्डाको कुरो के सुन्ने? भनेर वास्ता ब्यास्ता नगरीकन पकाएको त रिसले अण्डा पड्केको रैछ।

बुढी "ए रात्तै! अब तिम्रो अण्डाले कुरा पनि गर्न थालेको रैछ त हगि !" जेठो "मेरो अण्डा होइन बुढी, कुखुरीको अण्डा हो, क्या! हत्तेरिका!"

युटुबको देखासिखी गर्दा अण्डा खाने रहर आज झ्वाम भो। अस्तु। 

मालिरामको गमला

मालिराम फुलबारीको गमलामा उम्रिएका फुलहरूसँग बोल्न रमाउँथ्यो। उसको दिनचर्या बिहान उठेपछि र बेलुकी कामबाट फर्किसकेपछि फुलहरूसँग कुराकानी गर्दै, तिनलाई पानी हाल्दै र स्याहारसुसार गर्दै रमाइलोका साथ चलिरहेको थियो। ती फुलहरु उसको जीवनको अंश बनेका थिए। जति नै दु:खद दिन आए पनि, गमलाका ती बिरुवाले उसलाई शान्ति र ऊर्जा दिन्थे।

तर, त्यो एकदिन—जसलाई मालिरामले कहिल्यै बिर्सन सकेन। हावाहुरीले ती गमलालाई उडाएर सखाप पारिदियो। फुलका कोमल पातहरु च्यातिएर आकाशतिर उडिरहेका थिए, माटोको सहितका बिरुवाहरु झरेर जरा र माटो छुट्टीएर बिलाउंदै थियो र हेर्दाहेर्दै हरायो, र केही बिरुवाहरु गमलाहरुसंगै आफ्नै आँखा अगाडि ध्वस्त भए। त्यो देखेर मालिरामको मन खिन्न भयो।

त्यसपछिका दिनहरुमा मालिरामले बोल्न छाड्यो। ऊ आफ्नो घरको कुनामा बसेर चुपचाप फुलबारीको यादमा आँसु खसाल्थ्यो। ‘ती फुलहरुले कति दु:ख पाएका होलान्,’ उसको मनमा लगातार प्रश्नहरू उर्लन्थे। केही फुलहरु पानीको अभावमा सुक्दै होलान्, केही नयाँ माटो पाएका भए बांचेका होलान्, र केही त जरा नै गुमाएर मरेका होलान् भन्ने सोचेर उसको मन चसक्क हुन्थ्यो।

उसले केही गमलाको भाँचिएको टुक्रा भेट्टाउन सफल भएकोले आफ्नो कोठामा राखेको थियो। त्यसलाई हेर्दै उसले कल्पना गर्थ्यो—‘यदि ती फुलहरु ठाउँमा पुगेका भए, मल जल पाएर फेरि मुस्काएका भए, म पनि फेरि खुशी हुन सक्थेँ होला। तर, होइन, उनीहरुको अवस्थाले मलाई दु:ख लागिरहेछ।’ भन्दै एकोहोरो भएर बसिरहे।

एक दिन, कोठाको झ्यालमा बसेर आँसु पुछ्दै मालिरामले फुसफुसायो, “फुलहरूलाई म बिर्सन सक्दिन। उनीहरुको दु:ख मेरो मनको कथाहरु सुन्ने हरेक कोपिलाहरु चिरकालसम्म बसिरहनेछ।” त्यसपछि ऊ आफ्नो कोठामा अँध्यारोलाई साथी बनाएर दिन बिताउन थाल्यो। बाहिरको संसारले उसको मौनतालाई बुझ्न सकेन।

मालिरामको मनको फुलबारी अब फेरि हराभरा हुन धेरै समय लाग्ने भएछ। मनो चिकित्सकले मालिरामका परिवारलाई सुनायो। बिचरा मालिराम फुलबारी हेर्दाहेर्दै मानसिक तनावग्रस्त भएका रहेछन् । अस्तु।