तरकारी के खाउँ?

ए ! बुढा अलिकति बुद्दी पुर्‍याउनु नि! यस्सो हेरेर तरकारी ल्याउन सक्दैनौं ?

बुढा: ल आज काउली र मुला ल्याएको छु।

बुढी: कस्तो बूढो रैछ, सुद्दी हरायो? अहिले जाडो लागि सक्यो, मुला काउली सर्दी लाग्छ थाहा छैन?

भोलिपल्ट बुढा पसलाँ गएर आज अलि आर्कै तरकारी दिनु पर्‍यो साहुजी भन्यो र रामतोरी र भान्टा बोकेर आयो। घर पुगेर आज त बुढी दंग पर्ली भनेर, "लौ बुढी आज तरकारी फेरेको छु है भन्यो।"

बुढी: टाउकोमा हात राख्दै, हैन ए बुढा! रामतोरी र भान्टा छोरीले खान्नन भनेको होइन? यस्सो हेरेर ल्याउनु नि! केही नयाँ ल्याए पो हुन्छ।

बेलुकी फेरि बुढा पसलमा गएर "खोइ साहुजी! बिहान लगेको तरकारी पनि मिलेन रे, अब सिमी र बोडी ल्याउनुस त। बुढाले फरक तरकारी ल्याएं भनेर अब त बुढी पक्का दंग पर्ली भन्ने आशा गरेर भर्‍याङबाटै "ए बुढी! आज त तिमीलाई मनपर्ने तरकारी ल्याएको छु। लौ लेउ।"

बुढीले झोला खोलेर हेर्ने बित्तिकै कराईन, "हैन के भाको यो बुढा! सठिया लागेछ। अस्ति कै सिमी र बोडी खाएर सकेको छैन, आज फेरि त्यै सिमी र बोडी ल्याएछ।

बुढो हायल कायल भयो, जवाफ फर्काउन पनि सकेन। बोल्योकी पोल्यो भने झैं जवाफ दियो भने तिम्रो ढंंग छैन भनेर अझ उल्टो जवाफ दिने भएकोले चुप्प लाग्यो।

अब इस्कूस र घिरौंला लानु पर्‍यो भनेर पर्सि पल्ट पसलबाट किनेर ल्यायो। आज चैं केहि भन्दैन होला भन्ने आशा लिएर। "आज त हिंंजो अस्ति भन्दा फरक तरकारी ल्याएको छु है बुढी!"

बुढीले झोला खोलेर हेरि, "आम्मामा के सारो हो बुढा, यो सिजन नै गै सकेको तरकारी ल्याएछ।"

बुढा: अब तिमी आफै जाउ, अनि तरकारी खोजेर ल्याउ। मैले त तरकारी नै देखिन। आँखा अन्धो भैसकेको छ, कानले सुन्न छाडेको छ। अब देखि मैले तरकारी भन्ने चीज नै किन्न जांदैन। 

लौ बुढी! आज देखि मैले तरकारी किन्न जाने कामबाटै अवकाश लिएं है। स्वीकृत गरिदेउ मेरो भौवान! अस्तु।

ऐना

बुढेशकाल लागेछ भन्ने सोच्दै, आज एकपल्ट ऐनामा अनुहार हेरेँ। अचेल गाला छाम्दा पनि कस्तो फुस्रो हुने रैछ, कति धेरै चाउरी परिसकेको रैछ। मलाई अलि हांसो उठ्यो। बुढ्यौलीको संकेत आईसकेछ। सम्झिएँ—कहिलेकाहीं रमाइलोका लागि ऐना हेरिन्थ्यो, अनुहारको चमक देखेर आफैंमा गर्व लाग्थ्यो। के के गरौंला, कहाँ कहाँ पुगौंला भन्ने सपना पलाउँथ्यो। तर आज, त्यो चमक हराएको रहेछ। चमक त चाउरीन थालेछ।

आफुलाई भने आफु सधैं जवान महसुस गर्ने बानी थियो; जीवनका पानाहरु पल्टाउँदै जाँदा, "म त सधैं यस्तो नै हुन्छु होला जस्तो लाग्थ्यो।" तर, आज ऐनामा परावर्तन भएको आफ्नै चित्र देख्दा भने यो अनुहारले मेरो सबै कुरालाई निरर्थक ठहर्यायो। आफ्नो गालामा चाउरीहरू देख्दा बुढापाको सन्देश आएछ भन्ने आभास भयो, "जिन्दगीको बाटो लम्की रहेछ है।" भन्ने भावना पनि देखियो।

त्यही बेला, ऐना हेर्दै जवानीका दिन सम्झिएँ। केटाकेटीले झैं, हेर्नुस् त! म कस्तो चिटिक्क छु भनेर सम्झिने गरेको बेर्थै रहेछ। आफूलाई एक्लै हाँस्न मन लाग्यो। त्यसपछिको हाँसो थाम्नै सकिनँ। ऐनाको अगाडि एक्लै, बुढ्यौलीको यो रुप देखेर आफ्नै स्मृतिमा हराइरहेँ।

केही बेर सोचें। के दिक्क मान्नु? आखिर यो समयको खेल त हो। अनि जिन्दगीकै हिस्सा पनि हो नि। जवानीमा सँगालिएका याद, हाँसो, उल्लास सबथोक मिलेर त आज म यहां सम्म आइपुगेको छु। यस्तै सम्झेर एक्लै ऐनाको अगाडि हाँसेर, जीवनको मिठास चाख्दै, बुढेसकाललाई पनि आत्मसाथ गर्नु पर्छ है भन्दै ऐनालाई धन्यवाद, तिमीले मेरो बास्तबिकता देखाई दिएकोमा भनेर एक्लै कुरा गरिरहें। अस्तु।