ठुल्दादा आज अलि गडबड मुडमा थिए। बिहान आँखा खुल्दा घडीले नै जिस्काएजस्तो गर्यो। “आज त ढिलो भइसक्यो” भन्ने संकेत दिँदै। भान्सातिर हेरे, चुलो चिसै। हिजो किनेर ल्याएको सामान खोजे, सामानले पनि आज बिदा लिएको जस्तो। अन्ततः ठुल्दादाले गहिरो सास फेरे, “ल, आज त कर्ममै लेखिएको रहेछ, नास्ता नखानु” भन्दै अफिसतिर लागे।
अफिस पुगेको पाँच मिनेट पनि नबित्दै सेक्रेटरीले अनुहार हेरेरै नाडी छामिन्।
“सर, आज बिहान ब्रेकफास्ट गरेर आउनु भएन कि क्या हो?”
ठुल्दादा झस्किए। मनमनै, “ए, यो त ज्योतिषी हो कि के हो?” अनुहारमा अलि नक्कली मुस्कान झुण्ड्याएर भने,
“त्यस्तो त हैन।”
तर झूट बोल्न पनि आत्मबल चाहिँदो रहेछ। आवाजमा ओज थिएन। सेक्रेटरीले तुरुन्तै भनिन्।
“हैन सर, आज तपाईंको मुख त निन्याउरो छ नि। म त आज बिहान खान नभ्याएर क्यान्टिनमै खाने सोच्दै छु। सर पनि आउनु हुन्छ कि भनेर सोधेको।”
अब ठुल्दादाले कुरा लुकाउन सकेनन्।
“खासै खान मन नभएर नखाई आएको,” भारी मनले बोले।
अनि तुरुन्तै थपे, “तिमी जाँदै गर, म पनि अलिकति काम सकेर आउँछु।”
वास्तविकता त के थियो भने, मन नलागेर होइन, आज समय र सामान दुबैले धोका दिएका थिए। ठुल्दादालाई यस्तो अनुभव नयाँ चाहिँ थिएन। चियाको तल तल लागेको बेलामा चिया सकिन्छ, नुहाउन खोज्दा पानी सकिन्छ, साबुन सकिन्छ, मोबाइल चार्ज गर्न खोज्दा चार्जर नै हराउँछ। तर आज भने मन अलि चिस्सै भयो। “सायद पूर्वजन्मको कर्म होला,” भनेर आफैंलाई सम्झाए।
अन्ततः सेक्रेटरीसँगै क्यान्टिनमा बसेर नास्ता खाए। खाना स्वादिलो थियो कि संगत मिठो थियो, छुट्याउनै सकेनन्।
त्यही बेला ठुल्दादालाई पुरानो भनाइ याद आयो, “दाने दाने पे लिखता है खाने वालोंका नाम।” आज त्यो नाम सेक्रेटरी संग नै खानुपर्ने लिस्टमा परेछ। अस्तु!
.png)